Read more
Önceki adin neydi diye soruyorum.
Kuzgun donakaliyor. Sirti bana dönük.
Yani, Yabanila gelmeden önceki
diye devam ediyorum. Kiz bir an öylece duruyor.
Sonra bana dönüyor.
Feneri asagida tuttugu icin yüzü karanlikta.
Gözleri ay isiginda parildayan kapkara iki tas gibi,
yansimalardan ibaret. Alcak ama sert bir sesle, Buna hemen alissan iyi olur, diyor.
Eskiden yasadigin hayat, tanidigin insanlar,
hatta eski sen... Hepsi toz oldu. Basini iki yana salliyor
ve daha kararli bir tavirla, SÖncesi yok... diyor.
Yalnizca simdi var. Ve bundan sonra olacaklar.
Bir zamanlar öyle bir kizdim Sendeliyor, dibe batiyordum. Isik ve boslugun icinde kaybolmustum. Gecmisim tamamen silinmis, camasir suyuyla temizlenip bembeyaz edilmisti. Ama insan herhangi bir seye tutunarak gelecek kurabilir. Kücücük bir parcaya, bir isik hüzmesine. Yavasca, adim adim ilerleme arzusuna. Insan harabelerden, icini ferahlatacak bir sehir insa edebilir.
