Read more
Minsk w czasach odwilzy lat szescdziesiatych, srodowisko stiljagow - owczesnych hipsterow, ale i kagiebistow czy milicjantow. Wyrozniona Nagroda im. Jerzego Giedroycia za najlepsza ksiazke prozatorska w jezyku bialoruskim w 2012 roku powiesc Uladzimira Niaklajewa, bialoruskiego poety i prozaika, ale takze dysydenta i kandydata na prezydenta Bialorusi w wyborach w 2010 roku, opowiada o czasach mlodosci autora. Wspomnienia, mimo ze dotycza czasow nielatwych, przepelnione sa czuloscia i nostalgia. Podtytul, Powiesc minska, daje pewien trop - to takze przewodnik po miescie, ktore juz nie istnieje. Nie jest to powiesc dokumentalna: postaci realne, takie jak Lee Harvey Oswald - zamachowiec na JFK - czy Nikita Chruszczow mieszaja sie tu z tymi wykreowanymi przez autora na wzor swoich przyjaciol. Powiesc Niaklajewa to jednak przede wszystkim zachowanie romantyki tamtych czasow oraz owego "zlotego pylu" unoszacego sie w dawnym Minsku.
Zloty pyl mlodosci, ktory rozprzestrzenia sie w przeniknietej swiatlem przestrzeni minskiej powiesci Uladzimira Niaklajewa, jest esencja tej ksiazki. Nawet jesli nie wszystko bylo tak, jak opisal to autor, jednak ten romantyzm naszej mlodosci, czystosc naszych porywow, przyjazn, milosc, muzyka, poezja - wszystko bylo wlasnie takie. I oprocz smaku wody gazowanej z syropem, czytajac powiesc, poczulem jeszcze smak tamtego powietrza - w Minsku poczatku lat szescdziesiatych, "ostatnich lat odwilzy, ktorej wiosenny zapach dotarl juz z Moskwy do Minska (...)".
Z poslowia Wiktara Ledzieniewa
