Read more
Ksiazka proponuje spojrzenie na angielska poezje religijna okresu sredniowiecza (staroangielski poemat mistyczny Dream of the Rood) i renesansu (wiersze Poetow Metafizycznych, przede wszystkim George'a Herberta) z perspektywy prozopopei, czyli figury glosu. Chociaz slownikowa definicja prozopopei obstaje przy niepodzielnej wladzy podmiotu lirycznego, nie dopuszczajac prawdziwego dialogu, to jednak analiza konkretnych przykladow przekonuje, iz dialogicznosc prawdziwa, nie pozorna, jest w liryce mozliwa. Czy wolno podac w watpliwosc szczerosc poety, ktory twierdzi, ze rezygnuje z kontroli nad tekstem, oddajac glos przywolanej albo powolanej przez siebie do zycia postaci? Czy poeta rzeczywiscie pozwala w wierszu "mowic" kamieniom i drzewom, albo rozmawia z Bogiem? Czy prozopopeja jest figura nieudolnie nasladujaca konwencje dramatyczne, oszukancza sztuczka poety-brzuchomowcy, czy tez naprawde stwarza mozliwosc dialogu z innym obok nas albo Innym w nas? Szukajac odpowiedzi na tak postawione pytanie, interpretacje zawarte w przedstawianym tomie podazaja tropem refleksji Jeana-Luka Mariona i Emmanuela Levinasa. Lektura filozoficznych tekstow Mariona i Levinasa pozwala odkryc rozne oblicza ukryte pod maska literackiej prozopopei.
