Read more
Spreken is zilver, zwijgen is goud. Het spreekwoord krijgt in dit onderzoek een geheel nieuwe betekenis. In het postdramatische theater is een verzet tegen het logocentrisch paradigma zichtbaar; het verkiest presentatie boven representatie. Vanuit theaterwetenschappelijk en filosofisch oogpunt wordt het getuigenschap als nieuw model voor de relatie tussen kunstenaar, kunstwerk en toeschouwer onderzocht. De vertaling van Giorgio Agambens getuigentheorie naar het theater van Romeo Castellucci toont hoe de podiumkunsten met de fysieke realiteit van de performance en de mentale realiteit van de toeschouwer spelen. Op inzichtelijke wijze worden de mogelijkheid en de ethiek van de taal en het zwijgen opnieuw gedefinieerd. Het werk van Kris Verdonck maakt de figuur als locus van de stilte zichtbaar in de schemerzone tussen mens en machine en in het verlengde daarvan - bij Castellucci - tussen mens en dier. Dit onderzoek biedt ideologische fundamenten aan een pleidooi voor stilte.
About the author
Kristof van Baarle (1989) behaalde de masters in de Kunstwetenschappen (Universiteit Gent) en Theaterwetenschappen (Universiteit Antwerpen) en bereidt sinds oktober 2013 een doctoraat voor aan de Universiteit Gent (promotor: Christel Stalpaert) met een aspirantenbeurs van het Fonds Wetenschappelijk Onderzoek (FWO). Zijn onderzoek richt zich op de filosofie van Giorgio Agamben, het werk van Kris Verdonck en de relatie tussen technologie en de mens in een filosofisch posthumanistische context. Hij publiceerde hierover in onder andere "Performance Research" en "DOCUMENTA". Kristof werkt ook als dramaturg voor Kris Verdonck - A Two Dogs Company.
