Read more
Ve benim icimde de dalga yükseliyor. Kabariyor; sirti kavisleniyor. Bir kez daha yeni bir arzunun farkinda oluyorum, süvarisinin önce mahmuzladigi sonra da gemini cektigi gururlu at gibi bir sey yükseliyor altimda. Sirtina bindigim sen, simdi bize yaklastigini sezdigimiz düsman kim, bu kaldirimda eselenerek dururken biz Ölüm o. Düsmanimiz, ölüm. Mizragimi indirerek ve saclarim genc bir adamin, Hindistanda dörtnala giden Percivalin saclari gibi ucusarak ölüme dogru kosuyorum. Atimi mahmuzluyorum. Sana dogru firlatacagim kendimi, yenilmeden ve boyun egmeden, Ah Ölüm
Geleneksel roman anlayisindan kopusun öncüllerinden Virginia Woolfun en özgün yapiti olarak kabul edilen Dalgalar, hayatin ritmini doganin döngüsü ve zamanin akisiyla uyum icerisinde yansitir. Birlikte büyüyen, ücü erkek, ücü kiz alti cocugun, genclige ve sonra da yasliliga uzanan bir cizgide ve birbirine kosut dokuz bölümde izledigimiz yasamlarini monologlari ve ic sesleri üzerinden anlatir Woolf. Dalgalar bir metafordur, bu yasamlarin yapisini kurar, gelgitleri insan yasaminin ve ruhunun ritmini yansitir. Tüm kitap boyunca saf bir bilinc akisi teknigi kullanan Woolf, ortak bir trajedinin etrafinda sekillenen, farkli ancak yer yer kesisen, birbirini bütünleyen, belki de hepsi bir bütünün parcalari olan hayatlari anlatir. Dalgalar, yazarin ortak ve bireysel benlik arayisini, genclik umutlari ve orta yas cikmazlarini kaleme aldigi deneysel bir roman, kendi deyisiyle bir oyun-siir.
