Read more
Bir pencereden izlenen simdiki zaman, öteki pencerenin önünden gecerken degisiyor, Kamburda ilk gün son güne dönüserek akip gidiyor. Necati Tosunerin bu kitabinda anlattigi öyküler cekinerek, gizlenerek, kacarak, umuda dair bir kücük cikis yapamadan yasamanin öyküleri... Yilginlik icinde oyalanirken yine de umut bilinmedik bir yerden cikip geliyor, satirlara yerlesiyor. Ama umutla simartilmayi isteyen kisi, kendini durmaksizin yaniltan umuttan da bunaliyor...
Ortalikta yaygin ve yapiskan dolasan umudu görüyorum. Ispirto kokusu gibi mavi. Sariyor. Korkuyorum. Söyle, beni yaniltmadigin oldu mu hic Diyorum, bulasmayayim. Birakmiyor. Ben ürktükce inatlasirmis gibi, sariyor. Hani, beni aramissin, iste, umut... Bakmissin, tas duvarda bir tutam dal yesillenmis. Bir cami avlusunda, yüksekte ve oymalar arasinda, umut da öyle yesillenir. Hic ummadigin bir yerde ve anda... Ama, ben bu isten usandim, umut yesertmeyi biraktim artik. Erken soluyor. Doyamadan. Ve kaliyorsun kendi basina, -hic de hos sey degil dogrusu. Bir bayginlik gibi basiyor umutsuzluk. Eziyor. Bende ezilecek ne kaldi Eziyor.
Necati Tosuner, yasami sadece katlanarak sürdürmenin nasil bir kamburluk oldugunu anlattigi öykülerden Iki Günle TRT Öykü Basari Ödülünü de kazandi...
