Read more
Türkiyenin toplumsal topografyasini vermeye calisirken, bu isi kendi insanlarimla alay ederek, onlari gülünclestirerek, yererek yaptim elbet, cok da kizdim onlara. Ama bütün bunlarin hepsinden daha cok, hepsinden daha üstün bir duyguyla sevdim onlari. Her ne yazdimsa, halkimi gercekten, özden severek yazdim.
Insanlari sevmek diye cok klise bir söz var. Dis anlamiyla begenmiyorum, dogru bulmuyorum bu sözü. Cünkü, insanlan sevmek, halki sevmek deyince, onlari oldugu gibi, simdiki durumlariyla mi sevecegiz Yani kötü olanlara kizmadan, kötülükleri hos görerek mi sevecegiz Hayir, ben kizarak seviyorum, ama kizmamin kökünde sevgi var. Bugünkü durumu begenmedigim icin kiziyorum. Ama öykülerime aldigim insanlan cok sevdigim icin de, dunumlanmn degismesini istiyor ve buna calisiyorum.
Ben bir gülmece yazariyim. Kizmadan, öfkelenmeden, her an öfke üstünde olmadan, durmadan öfkesi bilenmeden nasil gülmece yapilabilir Ve o kizdigin insanlan sevmeden nasil sanat yapilabilir Yasadigim cagda yurdumun toplumsal topografyasini cizmeye calistigim öykülerim, ikisi de ayni duygu kaynagindan gelen kizginligimin ve sevgimin ürünleridir, demek yanlis olmaz sanirim.
Sevilene karsi duyulan öfke... adli bölümden...
