Read more
Dom to najscislej chroniony skarb. To najblizsi sercu ludzie i najwazniejsze miejsca. To zdarzenia, doswiadczenia, przezycia, ktore zlozyly sie na wlasne, dojrzale "ja".
Ewa Bienkowska probuje opowiedziec - sobie i nam - o domu swojego dziecinstwa: o mieszkaniu w strzezonej warszawskiej kamienicy w Alei Szucha i o palacu w Nieborowie, gdzie spedzala wakacje; kresli portrety rodzicow. Dla czytelnika nie sa to postaci nieznane. Ojciec, Wladyslaw Bienkowski - czytamy w opracowanej przez Krzysztofa Dabka nocie z Encyklopedii Solidarnosci - urodzony w 1906, zmarly w 1991 r., studiowal na Uniwersytecie Warszawskim, byl czlonkiem PPR, w l. 1945-1948 w Komitecie Centralnym, w 1948 r. potepiony za tzw. odchylenie prawicowe, dyrektor Biblioteki Narodowej do 1956 r., mediator miedzy Gomulka a Kosciolem i delegat na rozmowy z internowanym prymasem Stefanem Wyszynskim, nastepnie minister oswiaty, w 1959 r. zrezygnowal ze stanowiska w protescie przeciwko polityce "Wieslawa"; w l. 60. krytyk realnego socjalizmu, w 1970 r. usuniety z PZPR, w l. 1976-1981 wspolpracownik KOR, w 1978 wraz z innymi zaklada Towarzystwo Kursow Naukowych, publikuje w Instytucie Literackim w Paryzu i w paryskiej "Kulturze" oraz w Niezaleznej Oficynie Wydawniczej. I matka, Flora z Trynkusow Bienkowska - powiesciopisarka, poetka i dramaturg. Jednak spojrzenie corki jest inne, odlegle od poetyki oficjalnych not, prywatne - i przez to bezcenne. Ewa Bienkowska prezentuje w swojej opowiesci rowniez wielu znajomych domu, ktorych nazwiska sa przeciez powszechnie znane, ale prywatna strona osobowosci wciaz skrywa tajemnice. Jej ksiazka to nie tylko propozycja podrozy w czasie, lecz takze w swietnie naszkicowanej przestrzeni, w zmieniajacych sie z biegiem lat spoleczno-politycznych realiach Polski.
Piekna opowiesc o zrodlach zycia, o tak nieprzewidywalnych sciezkach losu, ze az chcialoby sie czasem powiedziec - to fikcja literacka, a nie wspomnienia. O walce w obronie wlasnej tozsamosci, o rownowadze miedzy marzeniami a rzeczywistoscia, o checi tworzenia, pragnieniu wplywania na swiat sztuka slowa. Czule, emocjonalne, choc jednoczesnie rzeczowe oraz analityczne wspomnienia, inkrustowane wierszami matki, cytatami z niezapomnianych dzieciecych lektur, fragmentami dziel ojca. Spacer sladami przeszlosci, kretymi sciezkami, z ktorych wszystkie prowadza do Domu.
