Ulteriori informazioni
Marcin Karas przedstawia heliocentryczna teorie Kopernika jako wynik jego badan astronomicznych, ktore zostaly ukierunkowane przez doglebna znajomosc poprzedzajacych go dwoch tysiecy lat rozwoju astronomii. Dla historyka filozofii niezwykle przekonujaco brzmi teza Kopernika wyakcentowana przez Karasa, ze to rozwoj astronomii, nawarstwiajace sie obserwacje nieba, kolejne proby ich zobrazowania i opisania doprowadzily najpierw do zakwestionowania geocentryzmu, z powodu nierozwiazywalnych aporii tkwiacych w tym modelu swiata, a nastepnie podjecia proby zbudowania innego, bardziej spojnego modelu kosmosu. Przy czym owa spojnosc dotyczy nie tylko wewnetrznej koherencji modelu, ale przede wszystkim jego lepszej adekwatnosci do poczynionych obserwacji i obliczen. W swietle tej tezy Kopernik jawi sie jako kontynuator wielkich filozofow i astronomow przeszlosci, a zarazem wielki odkrywca i reformator ludzkiego obrazu swiata. Dla znawcy nauki starozytnej i sredniowiecznej nie tylko nie stanowi to paradoksu, lecz jest raczej potwierdzeniem trafnosci ustalen autora: rozwoj nauki nie dokonuje sie skokowo, a tak zwane rewolucje naukowe sa, owszem, dzielem geniuszy, takich jak polski astronom, ale przygotowywane sa przez lata pracy naukowej poprzedzajacych ich badaczy, ktorzy potem, szczegolnie w popularnej swiadomosci, gina w cieniu swoich wielkich uczniow (jak Wojciech z Brudzewa "ginie" w cieniu Kopernika). Wszystko to swiadczy o wyjatkowosci i oryginalnosci opracowania profesora Marcina Karasa.
Z recenzji prof. dra hab. Artura Andrzejuka, Uniwersytet Kardynala Stefana Wyszynskiego w Warszawie
