Read more
Yasli adamin kaslari egik, dudaklari sarkik, yüzü asik, bakislari donuktu. Yorgun, yilgin, ümitsiz. Ekrem adamin birbirine sarilan parmaklarina bakti. Kalin, kisa, killi parmaklar, onun beden iscisi oldugunun isaretiydi. Yillar sonra o koltukta o adam gibi oturacagini hissetti. Kendine döndü. Icine. Gencligine. Yorgun, yilgin, ümitsiz hayatina. Camda Eriyen
Duyduklarimizin, duyuracaklarimizin bize yükleyeceklerinden ve yükleneceklerimizden ve yüklenemeyeceklerimizden, yarim kalan cümlelerden, o eksik kelimelerden korktuk. Korktuk eksiklikten. Yarim olmaktan, öbür yarisi olmaktan, tamlamaktan, tamamlanmaktan cok korktuk. Yarim kalan cümleler, havada bir müddet asili kalip düstüler yere. O daha fazla kalamadi. Alt dudagini isirdi, gözleri islandi, yarim kalan cümlelerimi yerden kaldiramadi. Düsmeden ona degecek kadar uzun bir cümle kuramadim. Gitti. Yere Düsen Cümleler
