Read more
Ama kadinlar icin diye düsündüm, bos raflara bakarak, bu güclükler cok daha fazla
ürkütücüydü. Bir kere, aile gercekten varlikli degilse, ya da soylu degilse birakin sakin bir odayi
ya da
ses gecirmez bir odayi, kendine ait bir odasi olmasi bile söz konusu degildi kadinin, on
dokuzuncu yüzyilin basina kadar durum buydu. Evlenecegi erkege verilen para, ki kizin
babasinin iyi niyetine bagliydi bu, sadece üstüne basina yeterdi kizin, hepsi de yoksul erkekler
olan Keats, Tennyson ya da Carlylei avutan seylerden bile yoksundu kiz, bir gezintiden,
Fransaya kisa bir yolculuktan, ne kadar perisan olsa da kendisini ailesinin taleplerinden ve
baskilarindan koruyan ayri bir evden. Bu tür maddi zorluklar cok ürkütücüydü ama maddi
olmayanlar cok daha kötüydü. Keats ve Flaubert ve diger üstün yetenekli adamlar dünyanin
kendilerine kayitsiz kalmasina güc dayaniyorlardi, ama kadinlara baktigimizda bu kayitsizligin
yerini düsmanlik aliyordu. Dünya kadina, erkeklere dedigi gibi Istersen yaz, umurumda degil,
demiyordu. Dünya kaba kaba gülerek, Yazmak mi diyordu. Yazman ne ise yariyor
Virginia Woolfun sesi, aradan neredeyse yüz yil gecmesine ragmen, Kendine Ait Bir Odadaki
söylemiyle, düsünceleriyle, gücünü ve etkisini yitirmeden günümüze ulasiyor.
