Read more
Tasavvufi mirac-nameler, insanin kendini ve Rabbini bilme yolculugunu yani sülkunu anlatan eserlerdir. Türk edebiyati tarihinde manzum veya mensur olarak pek cok miraciyye kaleme alinmistir. Muslihüddin Vahyinin eseri de bu örneklerden birisidir.
Vahyinin 414 beyitlik manzum bir eseri olan Miracül-Beyan, sfilerin seyr ü sülk cikarirken yasadiklari hal ve mertebelerini özlü bir bicimde dile getirmektedir. Bu eserde mirac terimi, sadece Hz. Peygamberin manevi urcu anlaminda degil, genel manada ve özellikle sufilerin manevi yükselisini ifade etmek, seyr ü sülku anlatmak icin kullanilmistir. Nitekim tarih boyunca mutasavviflar, mirac kavramini hem Hz. Peygamberin miraci, hem de kisinin manevi yükselisi olarak degerlendirmislerdir.
Mustafa Tatci ve Cemal Kurnazin Miracin Tasavvufi Boyutu ismiyle yayina hazirladiklari bu eser, ask ve irfan yolcularina bir rehber oldugu kadar, dil ve üslup özellikleri bakimindan da nadide eserlerimizden biri olma keyfiyetini tasimaktadir. Kitapta Kastamonulu Vahyinin kaleme aldigi orijinal metin, sadelestirilmis metinle birlikte okura sunulmaktadir.
adem, Hakkin zatini bilen, zat sirri icinde Ilahi mesajlari anlayan kisidir. Vicdani ilmiyle nefsini bilen Rabbini de bilir. Ilahi askin cezbesini iste ki, cezbe ile zahmetsiz olarak Hakka kavusasin. Hakka giden yol ism-i azamdan gecer. arif isen, durma onu iste, bul. Ey kardes, Hakka ulasmak istiyorsan, sen de bir insan-i kamil bulmaya calis.
